Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Πόθος είναι γνωστή μία θεότητα που προσωποποιούσε τον ερωτικό πόθο για κάτι πέρα από τις δυνατότητές μας. Ο Πόθος ήταν γιος του `Ερωτα και της θεάς Αφροδίτης ή, σύμφωνα με άλλη παράδοση, γιος του Ζεφύρου και της `Ιριδας.
Αδέλφια του ήταν ο`Ιμερος και ο Αντέρως. Ο Πόθος ποθούσε να γίνει ένας από τους συνοδούς «έρωτες» της Αφροδίτης, στόχος που δεν μπορούσε να τον επιτύχει.
ο Ίμερος είναι ελάσσων θεότητα που ανήκει στην ακολουθία της θεάς Αφροδίτης, όπως ο Πόθος και η Πειθώ.
Ο Ίμερος είναι η προσωποποίηση της σφοδρής ερωτικής επιθυμίας, του ερωτικού πόθου θα λέγαμε σήμερα. Ο Ησίοδος στη «Θεογονία» του [1] τον μνημονεύει ως αδελφό τουΈρωτα και του Αντέρωτα, και γιο της Αφροδίτης και του θεού Άρη. Επίσης, συνδέεται με τις Χάριτες και τις Μούσες.
ο πτερωτός Αντέρως εκπροσωπούσε τον ατυχή έρωτα από την απεικόνισή του με σκουρόχρωμα μαλλιά και με συνεπτυγμένες πτέρυγες σε αντίθεση με τον Έρωτα που φέρονταν ξανθός με ευρείς πτέρυγες έτοιμος να πετάξει. Επίσης στη μυθολογία φέρεται και ως δευτερεύουσα θεότητα τιμωρός της σκληρότητας και της μη ανταπόδοσης ερωτικού καλέσματος καθώς και της έλλειψης πίστης στον έρωτα, αποκαλούμενος εξ αυτού ως "Αντέρως Αλάστωρ" (= Αντέρωτας Αλητήριος ή ολέθριος), που είχε καταστεί περίφημη σχετική αρχαία έκφραση.
Κατ΄ άλλους όμως, όπως υποστηρίζει π.χ. και ο Γκομλέν στον Αντέρωτα οι αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν ιδιότητες εντελώς αντίθετες μ΄ εκείνες του Έρωτα με τον οποίον ετυμολογικά φέρεται αντίπαλος. Αντιπροσώπευε δηλαδή την απέχθεια, την αποστροφή και την απομάκρυνση που χαρακτηρίζει μεταξύ τους τα διάφορα ζώα. Και επειδή πίστευαν οι αρχαίοι πως τόσο ο Έρως όσο και ο Αντέρως επεξέτειναν την επιρροή τους επί πάντων των όντων πέρα από τα έμψυχα, δηλαδή και στα φυτά, λίμνες, ποταμούς, ως αναγκαία αρμονία και ισορροπία της φύσης ο Αντέρως τελικά ήταν ευεργετική δευτερεύουσα θεότητα που εμπόδιζε τις διάφορες έλξεις στη φύση που θα μπορούσαν να επαναφέρουν το χάος των κατακλυσμών, όπου τα πάντα ήταν συγκεχυμένα.
